poniedziałek, 25 kwietnia 2011

"Zawsze przy mnie stój" !


Po śmierci Margot wraca na ziemię, jako swój anioł stróż o imieniu Ruth. Nie ma łatwego zadania. Doświadcza wszystkiego po raz drugi, a jej życie nie było usłane różami. Z krótkimi chwilami szczęścia przeplatał się jeden wielki koszmar. Ruth widzi to i nie jest w stanie zmienić swego losu tak do końca. Jednak dzięki wierze i wytrwałości udaje jej się uratować życie swojego syna skazanego za morderstwo na dożywocie. Zdaje sobie ona jednak sprawę, że będzie musiała zapłacić za to najwyższą cenę, którą jest piekło. Czy Bóg jest aż taki bezwzględny? Czy demony mają rzeczywiście większą siłę od aniołów? Jak ciężka jest droga w byciu własnym aniołem stróżem?
            Dzięki wydawnictwu Otwarte miałam możliwość przeczytać najnowszą książkę Carolyn Jess-Cooke „Zawsze przy mnie stój”. I jestem z tego powodu bardzo szczęśliwa.
            Wiadome jest, że nie lubię czytać fantastyki, uważam, że to nie jest tematyka dla mnie. Jednak w każdej regule są wyjątki i takim wyjątkiem dla mnie są anioły. A czy można mówić o fantastyce, jeżeli się w coś wierzy? Nie będę się tu rozpisywała jak to ja doświadczam obecności swojego anioła stróża. Powieść Carolyn Jess-Cooke dopiero co wyszła – konkurencja nie jest wskazana ;-) Z resztą gdzie mi się mierzyć do tak pięknie opisanej historii.
            Swego czasu wiele czytałam na temat aniołów, byłam nimi zafascynowana, jednak zawsze były to rozprawy duchownych i to raczej w formie wykładów. Z ujęciem tego tematu w powieści spotkałam się po raz drugi, ale teraz zostało to ukazane w piękny i niesamowity sposób. Jestem z tego powodu niezmiernie szczęśliwa. Najbardziej, dlatego że bardzo bałam się zawieść, że będzie to powieść płytka i kiczowata. Przyznam się, że robiłam do niej podchody trzy razy i za każdym razem jakiś demon podsuwał mi inną książkę, nie powiem, gust miał. W końcu zagłębiłam się w jej treści i najbardziej cieszę się z tego, że ta książka zostanie u mnie już na zawsze. Na pewno kiedyś przeczytam ją jeszcze raz.
            Carolyn Jess-Cooke to matka, żona i pisarka, a oprócz tego to filmoznawca, i wielokrotnie nagradzana poetka. Na Uniwersytecie Nothhumbria uczy kreatywnego pisania. Mieszka w Anglii. Tłumaczeniem książki zajęła się Małgorzata Kafel, a fotografia na okładce jest autorstwa Jennifer B. Short.  I przyznam szczerze, że co do okładki mam mieszane odczucia. Jestem wzrokowcem (ironia losu przy mojej wadzie) i nawet czytane opisy widzę obrazami w głowie, i bardzo się do nich przywiązuję. Nie jestem w stanie zobaczyć w tym zdjęciu ani Ruth, ani Margot. Co nie znaczy jednak, że mnie ona nie porusza. Podczas czytania ocierając łzy przymykałam książkę i długo w nią patrzyłam myśląc o tym wszystkim, co mnie otacza, co otacza nas, ludzi. Refleksje nachodziły mnie różnorakie, najważniejsze jednak, że niepozbawione nadziei.
            Uważam, że warto przeczytać tę książkę. Jest piękna. Wiek ani płeć nie powinny mieć tu znaczenia, choć sądzę, że kobiety bardziej zainteresuje. A może i dla panów okaże się wyzwaniem? Ja polecam i z przyjemnością dowiem się, jakie wrażenie wywarła na innych.
            Powieść ta otrzymała już miano międzynarodowego bestsellera. Mam nadzieję, że i w Polsce powtórzy ten sukces.

piątek, 22 kwietnia 2011

Archer, Archer, Archer ...i Wesolych Świąt!!!

Dzisiaj przywędrowała do mnie kolejna Włóczykijka :-) bardzo sfatygowana... zaliczyła nawet pieczątkę z napisem "nie odnaleziono obszaru doręczenia ..." hmn, ciekawe, adres się zgadzał... no cóż, szczęście, że w ogóle dotarła :-) ...a w środku same niespodzianki :-) Oczywiście na pierwszym miejscu książka Andrzeja Kalwittera "Szczęśliwy fart", ciekawe, ciekawe i oprócz zakładek... niespodzianka od Archer!!! Bardzo, bardzo dziękuję!! Same smakowitości... idealnie trafiłaś w gust mojego męża od razu porwał czekoladę, marcepan w gorzkiej czekoladzie, mniam, mniam :-) To moja pierwsza taka wspaniała niespodzianka, naprawdę szczerze dziękuję, nie spodziewałam się, ot zajączek! ;-)
Jak widać na zdjęciu czekoladka nie przetrwała długo. Ostatni kawałek załapał się na zdjęcie :-)

A poza tym:

Z okazji Świąt Wielkanocnych Wszystkim Wam chcę życzyć, zdrowych, spokojnych i radosnych tych świątecznych chwil i reszty dni też:-) oraz dużo słońca i wody z wiader w poniedziałek.

Pozdrawiam Was Serdecznie,
patrycja

wtorek, 19 kwietnia 2011

Ludzkie historie - tylko dla kobiet?


Tabula rasa ukazała mi się w najbardziej niechcianym momencie. To był chwyt poniżej pasa, że tak odważę się powiedzieć. Dobre – pomyślałam głaszcząc już okładkę, bo poprzedni ruch był zamachem, by ciepnąć książką w przeciwległy róg pokoju. Bo czy tak można, Panie Karolu, rozkochać czytelnika, pieścić jego uczucia wiarą w dobro mimo wszystko, a następnie cisnąć jego nadzieje w niezapisane strony, niczym sen, który rozpływa się na granicy jawy, a my na siłę, krwawiącymi palcami chwytamy się marzeń.
            On – Paweł. Lekarz – nie lekarz. Bądź, co bądź niepraktykujący. Kochał, a życie nieźle dało mu w kość. Ludzie też nie oszczędzali jego kości. Brał na siebie te razy, lecz za każdym razem wstawał, z coraz cięższym sercem, z kłębiącymi się myślami. A Horacy, ten bezoki miś, on też z rąk Pawła odzyska wzrok.
            Ona – Joanna. Anglistka z wykształcenia. Młoda wdowa z niemniejszym bagażem doświadczeń. Silna kobieta, ceniąca przyjaźń ludzi, doceniająca samego człowieka. Ja też wrzuciłabym do worka karteczkę z imieniem JOANNA. I nie podszywam to ani odrobiną ironii.
            Oni – Obydwoje kochali, chcieli budować swoje życie w miłości i szczęściu. Z obydwojga los zadrwił. Zmiażdżył ich emocjonalny spokój. Za młodu odebrał im osoby, z którymi pragnęli się zestarzeć. Czy to sprawiedliwe? Oni jednak się nie dali. Żyją osobno. Nie są zgorzkniali. Nie obwiniają świata za swoje nieszczęście, ba, swoją życzliwością są ostoją dla innych. Banalne? Ani trochę.
            Płaczę przy książkach – nie wstydzę się tego. Przy tej zasmarkałam trzy chusteczki. Mało? No cóż. I książka niedługa. Niestety. I tu kobietą będąc szarpią mną wątpliwości. Błagać autora by dopisał dalszą część. Chcę dalej przeżywać losy tych dobrych ludzi. A co z Anią i Romkiem? Przecież oni mogą pchnąć tą kolację… Ale czy pragnę banału. Nie chcę historii na siłę. Wolę taką niedokończoną, która sprawiła, że dalej tkwi w mojej głowie, rozbudza wyobraźnię. Losy ludzkie są jak nasiona niesione wiatrem, kto wie, gdzie wiatr je zaniesie. Oby na dobry grunt.
            Panie Karolu, życzę natchnienia. Nieograniczonego potoku słów. Pełnego pióra. To wystarczy. Czytelnicy sami się znajdą. Ludzie sami szukają dobrej literatury.
            Mam przed sobą drugie wydanie ukazane nakładem wydawnictwa IMG Partner, z ciekawą okładką. Aż pcha mi się na usta hasło: niech nogi poniosą tą opowieść!.
            Czy tylko dla kobiet? Hm, powiedziałabym raczej dla osób lubiących „wrażliwe” historie.
Czy to bajki? Wierzę, że są tacy ludzie na świecie, tacy dobrzy. Tak, mam nadzieję, że to bajka! Nie chcę, by ktoś cierpiał tak jak oni.

niedziela, 17 kwietnia 2011

"Bogowie przeklęci" czyli włóczykijkowo

Druga Włóczykijka zawitała w me progi. Tym razem była to książka Tomasza Bochińskiego „Bogowie przeklęci”. I muszę przyznać, że jest to pierwsza w tym roku książka z gatunku fantastyki, jaką przeczytałam i myślę, że może być jedyną albo jedną z bardzo niewielu. I powiem szczerze, to nie jest literatura dla mnie. Nie czuję tego.
            Krótko rzecz ujmując „Bogowie przeklęci” to książka o grabarzach. W Ocalonej Krainie zaczynają ginąć grabarze, którzy po przepędzeniu kapłanów, odprowadzają zmarłych do krainy przodków. To ma się zmienić. Beatrix chce wrócić wiarę w bóstwa i zgładzić grabarzy. Ma po swojej stronie kapłanów i ich magiczne moce. Elizabediath Monck, grabarz, na wezwanie księżnej zostaje rektorem nowo powstałej Szkoły Głównej Garbarstwa Wyzwolonego, by ratować cech. Jego i jego przyjaciół czeka starcie z Beatrix i kapłanami, i tysięcznymi zastępami powstałych z martwy potworami. Wszystkich czeka zagłada, chyba, że Monck wymyśli sposób i powstrzyma kapłankę Gheologa, boga zemsty.   
            Po przeczytaniu pierwszego rozdziału, zniechęcona już wtedy, wiedziałam, że ta książka nie jest dla mnie. Jednak wciągnęła mnie fabuła. Ciekawość wzięła górę. No, bo w sumie jak wytłumaczyć fakt, że ponad 400 stron przeczytałam w 3 dni? Wiem, że motorem była SPOPA, inaczej nie sięgnęłabym po tę książkę, ale jednak.
            Nie mogłam się przyzwyczaić do języka. Raz miałam wrażenie, że to czasy współczesne, a raz, że jestem w samym średniowieczu. Denerwowało mnie to, bo i postacie w mojej wyobraźni szwankowały z wyglądem. I co gorsza, moja wyobraźnia nie mogła się zgodzić z rysunkami Jarosława Musiała.
            Mimo wszystko muszę pochwalić autora. Może i sama historia nie była dla mnie, bo i gatunek nie „mój”, ale książka, jak na swoją objętość jest napisana bardzo płynnym językiem. Nie ma niepotrzebnych dłużyzn i szybko się ją czyta. No cóż, ale jak ma zachwycać jak nie zachwyca? To nie jest gatunek dla mnie i to by było na tyle.
Do akcji Włóczykijki trafiła dzięki księgarni Selkar, a wydana została przez Fabrykę Słów. Chcę, żeby dalej wędrowała, bo chciałabym poznać opinię innych, a zwłaszcza tych, którzy czytają fantastykę.

środa, 13 kwietnia 2011

Wielki Post - dalej rekolekcyjnie


I stało się. Ponoć wypowiedziane na głos życzenia spełniają się. Nie wiem, czy wszystkie, ale moje jedno na pewno. Dobrze, już bez ogródek. Pisałam, że dla mnie idealne są rekolekcje prywatne, osobiste i najlepiej to z książką… i stało się. Dzięki nakapanie.pl otrzymałam to, co chciałam. W moje ręce trafiła książka Megan McKenna „Wielki Post. Refleksje i opowieści, która ukazała się nakładem wydawnictwa Mateusz, a nakapanie.pl objęło nad nią patronat.
            Sama autorka jest doktorem na Graduate Theological Union w Berkeley, w Kalifornii. Wykładała już w wielu zakątkach świata, a obecnie w Nowym Meksyku, gdzie teraz mieszka. Jest znaną na całym świecie pisarką, prowadzi rekolekcje oraz jest przewodniczką duchową. Jest również ambasadorem pokoju organizacji Pax Christi w Stanach Zjednoczonych.
            Książka ta, to zbiór czytań na 40 dni Wielkiego Postu. Na początku każdego dnia rozważań mamy podane symbole czytania, psalmu i ewangelii. Możemy sięgnąć po Pismo Święte i przeczytać, to samo usłyszymy na codziennej mszy w kościele, tak myślę. Autorka cytuje tylko istotne dla niej fragmenty, będące uzupełnieniem jej rozważań. Oczywiście i bez Biblii da się zagłębić w lekturze. McKenna krótko, acz treściwie streszcza biblijny tekst. Rozmyśla na głoś. Sama pyta. Sama szuka odpowiedzi. Każdego dnia analizuje osobno czytanie, zagłębia się w psalmie, uczestniczy w życiu Jezusa przez strofy ewangelii.
            Każdy dzień przez nią opisany skłonił mnie do refleksji i przemyśleń. Zatrzymał pędzący dzień. Wyciszył, pozwolił westchnąć. Uświadomił wiele pytań, pozwolił zacząć szukać odpowiedzi.
            Już sama okładka zachęca, by zasiąść wygodnie, wyciszyć się wsłuchując w szum morza. No dobra, może wybrałabym inny fotel ;-), ale przecież nie w tym rzecz. Dostałam zaproszenie, ten fotel ma miejsce i dla mnie. Książka miękko wydana układa się w dłoniach i wygodnie się ją czyta. Napisana jest prostym językiem, co w takim przypadku dużo ułatwia, przy zagłębianiu się w treść.
            Jest to książka stricte religijna, nie przekonuje, nie namawia. Ona nie ma takiego celu. W niej wiara i jej słuszność po prostu jest.
            Sądzę, że jest to książka dla osób, które szukają czytelniczych rekolekcji. Chcą każdego dnia, przez 40 dni, przeżyć chwilę z Jezusem, zastanowić się na swoim życiem, nad otaczającym światem. W natłoku spraw i obowiązków chcą się zatrzymać, może chwilę zadumać.
            Na mnie książka ta, zrobiła bardzo dobre wrażenie. W tym roku przeczytałam ją jak powieść, ciągiem, od deski do deski. Myślę, że przez ostatni tydzień Wielkiego Postu przejdę przez nią jeszcze raz, czytając dziennie jedno czytanie. A w przyszłym roku, gdy nie znajdę innej alternatywy, obejdę się z nią należycie.

sobota, 9 kwietnia 2011

Ach, nastolatką być!

To były czasy. Czy aż tak odległe? Dopiero dziesięć lat minęło jak ją już nie jestem. Dużo? Mało? Dla mnie w sam raz;-). Ale z przyjemnością przeczytałam najnowszą książkę Robin Brande „Szkoła, miłość i inne diety” i przez dwa dni żyłam beztroskim czasem liceum.
            Jest to historia Cat, ambitnej licealistki. Mądrej, bystrej i zabawnej dziewczyny, której jedynym problemem jest za duża waga. Dobrze wiemy, co to oznacza dla nastolatki. Zbiegiem okoliczności podejmuje się projektu naukowego „powrót do prehistorii”, co oznacza dla niej pozbycie się udogodnień technologicznych i niejedzenie przetwarzanej żywności. Mimo kryzysu Cat realizuje to zadanie i zmienia swoje życie. Zmienia się jej wygląd i stosunek do pewnej bardzo ważnej dla niej osoby.
            Książkę wręcz połknęłam. Czyta się ją łatwo i przyjemnie. Była dla mnie dobrym relaksem na dwa wieczory. I sądzę, że powinna spodobać się polskim nastolatkom, choć opowiada o młodzieży w szkole amerykańskiej.
            Już sama okładka jest w bardzo młodzieżowym stylu. Moje pierwsze wrażenie było takie, że trzymam w ręku kalendarz nastolatki. Nie ma, co wzrok przyciąga. Książka ukazała się w wydawnictwie Otwarte w tłumaczeniu Joanny Dziubińskiej. polski tytuł sporo się różni od oryginału, jednak uważam, że idealnie pasuje do treści i stylu. Myślę, że tłumaczka stanęła na wysokości zadania.
            Sama autorka, Robin Brande, dla pisania książek młodzieżowych porzuciła karierę prawniczą. Jest weganką i ćwiczy jogę. Uwielbia chodzić po górach.
            W książce możemy przeczytać o miłości, przyjaźni, zawiści, rywalizacji, czyli o tym, co nas, nawet już ‘nienastolatki’ otacza.
            I wiecie, co w życiu bym nie powiedziała, że aż tylu naukowców i artystów było wegetarianami. No dobra, po artystach mogłabym się tego spodziewać;-)
            „Nic nie przyniesie większej korzyści ludzkiemu zdrowiu oraz nie zwiększy szans na przetrwanie życia na Ziemi w tak dużym stopniu jak ewolucja w kierunku diety wegetariańskiej.” Albert Einstein
            Czy po przeczytaniu książki zmienimy nasze nawyki żywieniowe? Nie sądzę. Po mojej obserwacji widać, że z każdą chwilą ludzie mają coraz większą świadomość tego, co jedzą, ale wiadomo, wygodnictwo czasami bierze górę, a brak czasu przebija wszystkie argumenty. Jednak mam nadzieję, że może niektóre nastolatki ta książka natchnie. Ja polecam.

czwartek, 7 kwietnia 2011

Już bez tajemnic


Wystarczyło, żeby 12-letni chłopiec jeździł rowerem po lotnisku godzinami wpatrując się w samoloty, by pokochał je na całe życie i w rezultacie w jednym z nich zginął. Tak mogłaby wyglądać najkrótsza biografia uwielbianego przez wszystkich autora „Małego księcia”, Antoine’a de Saint-Exupéry’ego.
            Rozwiązania zagadki tej tajemniczej, tragicznej śmierci pisarza, ale i pilota wojskowego w stopniu majora, podjął się Luc Vanrell, zawodowy płetwonurek. Dyrektor firmy zajmującej się eksploracją trudno dostępnych rejonów podwodnych i archeologią podwodną. Dokonał tego zachowując szczególną ostrożność. Opowiedział o tym Jacques’owi Pradel’owi, francuskiemu dziennikarzowi, u którego był gościem w jednym z programów o odkryciach archeologicznych, podwodnych eksploracjach. Po skończonej audycji, na osobności, zwierzył się z jeszcze innych odkryć związanych ze śmiercią pisarza. Te odkrycia będą stanowiły prawdziwy klucz do rozwiązania tej zagadki.
            Antoine de Saint-Exupéry nie może żyć bez latania. Po przegranej wojnie z Niemcami będąc w Ameryce lata na kartach swoich książek. „Mały książę”, „Ziemia, planeta ludzi”, „Pilot wojenny” i innego jego książki zastępują mu stery samolotu. Jednak to nie jest do końca to i jak tylko staje się to możliwe Saint-Exupéry z powrotem wraca do swojej jednostki i staje się aktywnym pilotem.
            Jacques Pradel z faktów historycznych, relacji ludzi, przybliża nam osobę pisarza, stara się nawet ukazać jego stan emocjonalny, jego samopoczucie przed i w czasie jej ostatniej misji. Stara się przybliżyć nam prawdę.
            Luc Vanrell opowiada o swojej pracy, pasji i wielkich odkryciach.
            Obaj otwierają przed nami karty śmierci Antoine de Saint-Exupéry’ego. Czy francuski pisarz, pilot, major, zginął w Alpach, został zestrzelony do morza, czy popełnił samobójstwo, biorąc pod uwagę nieopuszczającą go depresję? Ciężka to była zagadka i przez dziesiątki lat próbowano ją rozwiązać. Dlaczego akurat im się udało? Sądzę, że dlatego, iż mieli w sobie wytrwałość i dyscyplinę oraz jak dla mnie najważniejsze, że praca była dla nich pasją.
            Nie byli ślepo zapatrzeni w Saint-Exupéry’ego. Dzięki nim spokój mogła odnaleźć również Jean Preston-Riley. Sądzę, że i spokój odnalazł Horst Rippert, a może i najbardziej on.
            Książkę czytało mi się bardzo dobrze. Nie okazała się nieprzystępnym historycznym brykiem pełnym niezrozumiałych, wojskowych czyt. lotniczych terminów. Uważam, że przeczytałam świetną powieść historyczną na faktach i ku nim zmierzającą.
            Warto przeczytać tę książkę i to nie dla samego Exupéry’ego, choć sądzę, że fani pisarza będą chcieli dotknąć tej tajemnicy. Mnie porwała pasja ludzi, ich trud i determinacja oraz niebywała skromność. Zapamiętałam ich nazwiska i może uda mi się usłyszeć o nich jeszcze nie raz.
Książka ukazała się nakładem wydawnictwa Znak w tłumaczeniu Marty Szafrańskiej-Brandt.