środa, 26 stycznia 2011

Tupcio Chrupcio Urodzinowy prezent


„Marzenia się spełniają, tylko mocno, mocno w nie wierz, ściskaj kciuki, co sił, oczy zamknij też”. Z radością serca w dzieciństwie śpiewałam tą piosenkę razem z Majką Jeżowską wierząc w jej spełniającą się moc.
            Takiego dnia dożył właśnie nasz mały bohater Tupcio Chrupcio. Zbliżały się jego urodziny. I jedynym, wyjątkowym, upragnionym prezentem chłopczyka był rower. Ten jedyny, niepowtarzalny, wyjątkowy. Ten z wystawy sklepowej, który właśnie w przede dnie urodzin sympatycznej myszki, zniknął. Nie miały już dla niego znaczenia przygotowania do przyjęcia, pieczenie ciasteczek, wycinanie zaproszeń. Nawet myśl o wspaniałym torcie i dmuchaniu świeczek nie dawała radości, a radość przyjaciół z zaproszenia na przyjęcie jedynie na chwilę odwróciła uwagę Tupcia od smutku, jakim się zadręczał po ujrzeniu pustej wystawy sklepowej. Przed urodzinowa noc była dla Tupcia Chrupcia smutna i długa. A rano, gdy rodzice składali mu życzenia, nie widział on już nic, słowa też do niego nie docierały. Przed oczami miał tylko jeden obraz, swój wymarzony i jedyny, upragniony i najpiękniejszy – rower. Rodzice byli z synka dumni, bo w tym całym zachwycie nie zapomniał i zaproponował przejażdżkę swojemu przyjacielowi Julkowi.
            Piękne napisała opowiadania o Tupciu Chrupciu Anna Casalis, a my możemy je przeczytać tym razem w tłumaczeniu Elizy Piotrowskiej, która od kilku lat mieszka w Rzymie, jednak ma duże zasługi dla polskiej literatury dziecięcej i otrzymała już wiele nagród za twórczość dla najmłodszych. A jej prace oprócz samodzielnych książeczek, to mogliśmy czytać w „Misiu” i ‘Świerszczyku”.
            „Tupcio Chrupcio. Urodzinowy prezent” to duża pięknie wydana bajka, w twardej oprawie, która w dotyku jakby była dmuchana, daje dużo radości dzieciom podczas oglądania, czytania i poznawania przygód małej myszki. I tak jak cała seria książeczek z tej serii z oryginalnymi rysunkami Marco Campanella. Obrazki są duże i kolorowe. Zwierzęta mają strzępiaste futerka, a obok ich fantastycznego świata mamy przedmioty „ludzkiej wielkości”, guzika, świeczkę czy roślinność na dworze.
Do tego Tupcio przeżywa nastroje znajome każdemu dziecku i uczestniczy w życiu jak każdy mały człowiek. Dzięki tym bajkowym alegoriom możemy świat małej myszki przenieść do życia naszych dzieci, które z pewnością zaczerpną dla siebie wiele dobrego.
            Bo takie jest przecież założenie i zadanie, jakie podjęło wydawnictwo Wilga pieczętując tą wydaną serię hasłem „wychowanie przez czytanie”. Dziecko bawi się, uczy czytać dzięki odpowiednio wielkim literom i czerpie wiedzę.
            Nasze dzieci z tej akurat książeczki dowiadują się, że trzeba pomóc mamie w przygotowaniu własnego przyjęcia urodzinowego. Dużo zabawy można wynieść z przygotowania zaproszeń dla przyjaciół.
A dla rodziców, no cóż, dobra to lekcja, że warto trzymać w tajemnicy urodzinowy prezent, mimo wszystko. Przecież niespodzianka najwięcej radości sprawi maluchowi. I niezastąpiony jest widok błysku w oku spowodowany wywołaną radością.
            Mała przyjazna myszka Tupcio Chrupcio z przyjemnością zagości w domu każdego małego szkraba i sądzę, że przyjaźń ta będzie odwzajemniona.
 Dziękujemy Kanapo :)

Tupcio Chrupcio kapryśna myszka


„Jestem dumną mamą kochanego szkraba” – tak myśli każda matka patrząc na swoją małą pociechę. Wiem, że tak jest, bo sama tak mam. Jednak nie czarujmy się, dzieci to nie, nakręcane zabawki i tak samo jak my żyją emocjami, i mają lepsze, i gorsze dni. Uczą się żyć, uczą się też buntować. Testują rodziców, opiekunów, kolegów, by wiedzieć na ile mogą sobie pozwolić, a jedną z takich metod jest kapryszenie.
            To był właśnie ten dzień, kiedy Tupcio Chrupcio wstał tzw. lewą nogą. Nieodpowiednia była bluza wybrana przez mamę, bałagan w pokoju powstał przez ukochanego pluszowego misia Tediego i wszystko było na „nie”, albo przynajmniej przeciwne do twierdzeń mamy. Tego dnia nawet koledzy odczuli nastrój Tupcia, jednak w rezultacie sama myszka zrozumiała, że zabawa piłką ma tylko sens, gdy bawi się nią z kolegami. Tupcio Chrupcio przechodził samego siebie, aż wyprowadził z równowagi opanowaną dotąd mamę. Mama dała synkowi nauczkę, jednak była przy tym pełna miłości do swojego niesfornego malucha. Tupcio Chrupcio w swojej małej mysiej główce zrozumiał, że kapryszenie do niczego dobrego nie prowadzi i przeprosił swoich rodziców za cały dzień.
            Piękne wydawnictwo Wilga zrobiło wznowienie historyjek napisanych przez Annę Casalis, tym razem w tłumaczeniu Elizy Piotrowskiej. Tłumaczka ta, jest znaną i lubianą autorką bajek dla dzieci oraz nagradzaną za literacką twórczość dla najmłodszych. Ilustracje pozostały oryginalnymi pracami Marco Campanella, dlatego wydawnicze różnice można jedynie poznać po lekko zmienionym podtytule. Piękna jest również okładka komponująca się z całą serią, idealna dla małych rączek.
            Tupcio Chrupcio to seria książeczek hołdująca hasłu „Wychowanie przez czytanie” i jest odpowiednia dla dzieci do kilku lat.
„Tupcio Chrupcio kapryśna myszka” porusza trudny temat w wychowaniu małego dziecka. Maluch niepozbawiony emocji, przecież też potrafi mieć gorszy dzień i nie ma ochoty, żeby zgadzać się z kimkolwiek. Rodzice mają trudne zadanie, z którym bądź, co bądź muszą sobie poradzić nie tracąc przy tym opanowania i cierpliwości. Nie ma rodzica, który by z chęcią stawiał czoła takim dniom. Czasami w natłoku różnych spraw nie zawsze ma się pomysł na rozwiązanie takiej sytuacji, a czasami nie ma się też doświadczenia.
Uważam, że takie książeczki, to nie tylko wspaniała zabawa, nauka czytania i mile spędzony czas z dzieckiem, to oczywiście też bardzo ważne. Ale korzyści może czerpać z tego również sam rodzic. W natłoku obowiązku z przyjemnością przeczyta i zaczerpnie rady, bo przecież nawet w bajce rodzice mogą znaleźć coś dla siebie, dlatego ja bardzo popieram tą ideę „wychowanie przez czytanie” promowane przez wydawnictwo Wilga.
Stąd też wynika, że jest to książeczka dla małych i dużych. I warto by stał na półce kilkuletniego malucha. Sądzę, że nie raz ją stamtąd ściągnie, by poobcować z małą przyjazną myszką. Mój szkrab już jest oczarowany, a ja polecam serdecznie.
Tą książeczkę Marysia dostała od potralu www.nakanapie.pl Dziekujęmy :)

Stop. To tylko wiersze - Maria Szafran


Jak rozwinąć radosne skrzydła poezji? Poszybować wysoko ku muzom. Wzbić się na wyżyny. Czy jest na to jakaś recepta, by wznieś się ku słońcu nie dzieląc losu Ikara?
Nie znam odpowiedzi. Znam natomiast wydawnictwo Papierowy Motyl, które wzięło na swoje barki, a raczej na swój papier i tusz, poezję Marii Szafran i rozprowadziło po księgarskich półkach.
            Stop. To tylko wiersze – mówi nam biało-szara okładka z pseudonimem autorki wypisanym po stokroć w różnych stylach. Tak, to jest istotne. Maria Szafran zadebiutowała kilka lat temu w wirtualnym świecie, jako „mariat” i tam, na różnych portalach poetyckich można było skosztować jej poezji, podelektować się słowem.
            Zaczęła pisać pracując z tzw. trudną młodzieżą, to dla nich powstały pierwsze piosenki i wiersze. Przez lata pielęgnowała i zbierała plony w swym poetyckim ogrodzie, aż zaowocował on powyższym zbiorem.
            W wierszach tych jest bardzo dużo emocji, rozważań nad otaczającym światem, jak i własnym życiem.
Czytając wiersze od pierwszej strony stykamy się z rozważaniami autorki na temat miłości dojrzałego życia. Podmiot liryczny zaprasza jesień życia do siebie, tą doświadczoną, rozważną. Gotowa na ostatnią podróż staje twarzą w twarz z przyszłością. Nie brak również wątpliwości, wzlotów i upadków.
Są też wiersze – wspomnienia, rodzinnych miast, osób, napełnione melancholią i czułością.
W autorce nie brakuje też buntu przeciwko złej, niesprzyjającej rzeczywistości, „która jak mleko zatrute leje się falą zagłady”. Obserwuje otaczający ją świat i nie pozostaje wobec niego obojętna, wierząc w sprawiedliwość, która niczym oliwa musi w końcu wypłynąć na wierzch.
Pełno w tych wierszach metafor, pięknych mocnych epitetów i odniesień do mitologii, co daje wrażenie głęboko przemyślanych strof i wielkiej wrażliwości dla otaczającej rzeczywistości.
Autorka stosuje rym i rytm w swoich utworach, jednak nie da się przez nie przepłynąć na jednym oddechu. Z premedytacją podczas czytania wybija nas z rytmu, urywa rym, jak sądzę, nie z braku pomysłu, niemocy. Ona każe nam się zatrzymać, przystopować, zastanowić się nad każdym napisanym słowem. Odnaleźć swój sens w ukazanej nam rzeczywistości. Nasz osobisty, niczyj inny. Ciężko jest przejść obojętnie nad tak rzuconymi słowami.
Poezja ta ukazuje nam dojrzałość Marii Szafran urodzonej w 1946 roku na Grodzieńszczyźnie, jej stosunek do życia, spojrzenie na wczoraj i jutro, i która sama siebie nazywa „notorycznym dokształciuchem”. Zdobyła ona wielkie uznanie wśród użytkowników portali poetyckich i ma tam swoich stałych czytelników. A ja uważam, że warto również zajrzeć na papierowe kartki jej wydanego zbioru.
Egzemplarz recenzyjny od portalu www.nakanapie.pl Dziękuję :)

sobota, 8 stycznia 2011

Strażniczka Bramy Michelle Zink


Trudna to była podróż, pełna przygód, nowych doświadczeń, nowych bohaterów mających znaczenie dla wypełniającego się proroctwa i z pełną satysfakcją mogę stwierdzić, że „Strażniczka Bramy” polepszyła moje wrażenie po pierwszej części, a bałam się, że będzie pomostem, nic nieznaczącą drugą częścią uzupełniającą odliczanie do trzech.
            Docierając do Londynu Lia z Sonią trafiają pod opiekę Elspeth, zaufanej osoby ciotki Virginii i w miarę możliwości szkolą swoje umiejętności, czekając aż wezwie je Lady Abigail na tajemniczą wyspę Altus w związku  z  zaginionymi stronnicami Księgi Chaosu. I doczekują się. Z tą informacją przybywa z Nowego Jorku ciotka Virginia z Luisą i Edmundem, który to okazuje się być jej przewodnikiem, osobą, która wie znacznie więcej niż ona sama. Na dniach Lia wraz z dwiema swoimi przyjaciółkami i pod przewodnictwem Edmunda wyrusza w głąb puszczy. Jest to podróż ciężka i niebezpieczna. Lia narażona jest nie tylko na Sforę Wilków – Bestii oddanych Samaelowi, ale także na niespodziewaną zdradę swojej przyjaciółki. Lia to mimo wszystko dla mnie dziecko szczęścia, bo gdy jeszcze w czasie drogi dociera do nich Dimitri Markov, bezpiecznie ale z nadużyciem własnej mocy eskortujący ją na wyspę Obserwator, to i na wyspie otrzymuje od umierającej ciotki Abigail amulet, który ma ją chronić przynajmniej do czasu, aż odnajdzie stronnice. Tak, bo na wyspie Altus dowiaduje się, że ciotka Abigail przygotowała dla niej kolejną podróż…
            Dużo się dzieje na kartkach drugiej części trylogii, którego przekładu również dokonała Marta Kapera, a wydało wydawnictwo Telbit, opatrując okładką oryginału z Nowego Jorku.
            Michelle Zink i w tym tomie postawiła na opisy, a biorąc pod uwagę fakt, że musiała stworzyć wyspę, to stwierdzam, że poradziła sobie znakomicie. Motyw podróży łodzią we mgle by przejść do drugiej krainy był dla mnie piękny, co sprawiło, że zaczęłam myśleć o „Strażniczce Bramy” jak o baśni. Nie czułam grozy, ani trwogi. Czułam, że przekraczam magiczną granicę. I takim stworem był dla mnie również koń morski i może, dlatego tak samo naiwnie jak Lia obdarowałam go sympatią.
            Przepiękną Michelle Zink stworzyła tą wyspę, w soczystej zieleni, gajach pomarańczowych i z bajkowym kamiennym Pałacem. Do tego jedwabne stroje niczym z mitycznej krainy, po prostu raj odnaleziony. Ze starannością wykreowała również mieszkańców tej wyspy, dobrzy, ale uważni, nie naiwni. I Ursula jak sądzę i mam nadzieję, odegra jakąś emocjonującą rolę w ostatniej części.
Również zachowania mieszkańców wyspy są nieco bardziej luźne, może bardziej współczesne nam, niż znają to nasze bohaterki wychowane w sztywnych gorsetach etyki wiktoriańskiej.
            Z każdą stroną miałam coraz mniejsze uczucie, że czytam powieść grozy. Nie brakowało duchów i czarnych charakterów, ale dla mnie ta książka stała się dobrą powieścią przygodową, wręcz baśnią ze stworami, podróżą i piękną krainą.
            Czytając cały czas zastanawiałam się skąd taki tytuł i oczywiście dostałam odpowiedź na samym końcu, siedząc wyczerpana razem z Lią w Katedrze Notre-Dame w Chartres i recytując treść spalonych stron proroctwa – Alice, masz rację, jedna z Was będzie musiała zginąć. Poczekam i przeczytam w trzeciej części, która. 
Książka otrzymana od portalu www.nakanapie.pl  dziękuję :-)

piątek, 7 stycznia 2011

"Primavera" od Selene


Jeśli Ktoś ma ochotę poznać losy rodziny Pazzich, jednego z najmożniejszych rodów patrycjuszowskich w piętnastowiecznych Włoszech, to zapraszam na blog Selene, która po nawiązaniu współpracy z kolejnym wydawnictwem ze szczęścia rozdaje książki ;P

„Proroctwo sióstr” - Michelle Zink


Po przeczytaniu „Proroctwa sióstr” mam ochotę powiedzieć, że Michelle Zink napisała 367 stron wstępu do dobrze zapowiadającej się trylogii. Dlaczego? Otóż w tym pierwszym tomie zostajemy zapoznani z bohaterami, poznajemy ich role i zadania. Czytając miałam wrażenie, że akcja, jaka się rozgrywa, była tłem, była po to, by przedstawić postacie i ich emocje.
            Tytułowe siostry poznajemy na pogrzebie ich ojca. Są to, Alice i Amalia (Lia), szesnastoletnie bliźniaczki, które straciły również matkę, gdy były małymi dziewczynkami. Wraz z Henrym, swoim dziesięcioletnim bratem zostają w posiadłości Birchwood Manor pod opieką ciotki Virginii, bliźniaczej siostry swojej matki. Dziewczyny nie mają czasu na spokojne przeżywanie żałoby, gdyż muszą stawić czoło przepowiedni, która naznaczyła wszystkie bliźniaczki z ich rodu. Według spisanego proroctwa jedna staje się Strażniczką, a druga Bramą dla Zła, które jest w Pozaświatach. Role przez wieki wyznaczała kolejność narodzin i tu przez komplikacje następuje zamiana. Osobowość dziewczynek kształtowana już w łonie matki, również przez ingerencję duchów, musi sprostać nadanym im zadaniom. Zdają sobie sprawę, że z każdą chwilą po poznaniu proroctwa stają się dla siebie śmiertelnymi wrogami.
Zła Alice, której ingerencja lekarza odebrała pełnienie roli Bramy, pozostaje jednak we władaniu złych mocy i za wszelką cenę chce pomóc Samaelowi, by zapanował Chaos. Lia mimo wszystko postanawia walczyć z Bestią i ze swoimi słabościami. Odrzuca tak upragniony spokój i wyrusza w podróż by odnaleźć pozostałe Klucze (dzieci ze znamieniem Jorgumanda) oraz zaginione kartki z Księgi Chaosu i stawić czoło Samaelowi, jego Armii Dusz oraz swojej siostrze i raz na zawsze zakończyć proroctwo.
            Tego wszystkiego dowiadujemy się w tym pierwszym tomie trylogii, który możemy przeczytać w przekładzie Marty Kapery dzięki wydawnictwu Telbit. Okładka to oryginalny projekt z wydania nowojorskiego, Alison Impey. Bardziej stonowana, nie emanuje z niej grozą jak to miało miejsce w poprzednim wydaniu. Patrząc na nią wiem, że ta całkowicie współgra z tą z drugiej części trylogii. Poza tym bardziej mi pasuje do języka, jakiego autorka używa w powieści. A jest to normalna współczesna nam mowa z uwzględnieniem zasad dobrego wychowania i hierarchii rozmawiających osób.
            Jest to powieść w stylu „gothic romance” ukierunkowana w stronę XIX-wiecznego wiktoriańskiego thrillera dla młodzieży.
            Miłość Lii do Jamesa i ich potajemne spotkania delikatnie wplatają się w to wszystko, co ona spotyka na swojej drodze. A przecież staje na jej drodze przeznaczenie nie takie, jakiego by chciała, ale wie, że ma wybór i wolną wolę. Dlatego tym bardziej boi się czy podoła wszystkiemu, czy się nie ugnie, a strach wygra z mroczną stroną jej natury. Jednak dokonuje wyboru, opuszcza Jamesa nie wtajemniczając go w nic i wyrusza w podróż by stanąć twarzą w twarz z przeznaczeniem.
            Autorka, Michelle Zink, jak twierdzi, od zawsze zafascynowana była różnymi mitami i legendami. Dlatego i tych nie brakuje w książce. W samym proroctwie odnajdujemy odniesienia do Biblii, Apokalipsy oraz historię upadłego anioła. Są też odniesienia do celtyckich mitów i obrzędów związanych ze świętem Beltane i Samhain. W tradycji celtyckiej bardzo ważną rolę odgrywa idea jedności i historia sióstr też, według autorki, ma swoje źródło w tej idei.
            Mi osobiście książkę czytało się bardzo dobrze i z zaciekawieniem, jednak sądzę, że w osobach, które zaczytują się w stylu gothic czy thrillerach może nie wzbudzić aż tak wielkiej fascynacji. W napięciu trzyma jedynie chwilami i w pewnym momencie miałam wrażenie, że nic złego nie może się stać; ale miejmy nadzieję, że to początek, bo nie można zarzucić autorce pięknych opisów świata realnego, jak i tego po „drugiej stronie”. Są soczyste i nie pozostawiają niedopowiedzeń. Poruszają wyobraźnię i fakt, że narracja jest pierwszoosobowa, daje wrażenie, że obserwujemy poczynania naszej bohaterki i tylko jej punkt widzenia jesteśmy w stanie odebrać. Nie wiemy nic więcej, czego by nie wiedziała Lia.
            Ta powieść jest dla osób, które lubią literaturę fantastyczną, gothic, thriller. Może znajdą się wśród nich fani J. Rowling, bo czyż naszym bohaterem nie jest młody człowiek, który dowiedział się o swojej mocy i, który musi zmierzyć się z siłami ciemności. Albo z trylogią Libby Bray, gdzie Gemma to też 16-letnia dziewczyna, która straciła rodziców i odkrywa w sobie nadprzyrodzone zdolności.
            Cóż, ja wiem, że chcę dopełnić proroctwa, dlatego teraz zmierzam do Wielkiej Brytanii stronnicami „Strażniczki Bramy”.
Dziękuję za książkę portalowi www.nakanapie.pl

poniedziałek, 3 stycznia 2011

2011 - Rok Czesława Miłosza





Rok 2011 został ogłoszony Rokiem Miłosza z okazji 100-tnej rocznicy urodzin. Obchody będą w Polsce i na Litwie, ale i nie tylko. Wszystko co będzie się działo jest na stronie http://www.rokmilosza.pl/ . Tak, więc świętujmy :-)

dodane 11.02.2011r.

Polecam  posłuchać audycji w radiowej Dwójce:

Z biblioteki paryskiej Kultury: "Zniewolony umysł"

oraz

Archipelag Miłosz

Miłego słuchania:-)