"Wszyscy jesteśmy podejrzani" - Joanna Chmielewska

To było moje drugie spotkanie z twórczością pani Joanny Chmielewskiej. Pierwszą przeczytaną książką, "Wszystko czerwone", byłam zachwycona, prychałam, parskałam śmiechem i książka dobiegła końca w dwa dni. O tej, niestety, nie mogę tego powiedzieć. Powiem tak, czytałam ją cały maj, dosłownie. Jakoś mi nie szło. Książki jednak nie skreślam, bo niestety trafiła chyba najgorzej jak mogła. W maju nie było mi do śmiechu i nawet Chmielewska tego nie zmieniła. Patrząc na tę książkę z dystansem, czasowym i emocjonalnym, nie mogę ocenić jej źle, może jak dla mnie ociupinę przegadana, ale ciekawa. Do samego końca nie wiedziałam, kto zabił, bo i te ich zależności, kto, gdzie i dlaczego... nie nadążałam, ale zganiam to na sprawy prywatne i jakoś się usprawiedliwiam.

Może jest jeszcze ktoś, kto nie czytał, więc...
Już jak sam tytuł mówi, "Wszyscy jesteśmy podejrzani", wierzcie mi albo i nie, w pewnym momencie, i ja się poczułam. I zastanawiałam się, czy ja to tego Stolarka, to przypadkiem nie znałam?

...ale od początku.
Narratorką powieści jest Joanna, niespełniona pisarka kryminałów, która na co dzień pracuje w biurze projektowym. Wymyśla ona fabułę książki, w której to jej kolega z pracy zostaje zamordowany. Swój pomysł przedstawia kolegom w pracy, wszyscy w zabawie szukają winnego. Nie mija kilka godzin, a faktycznie Tadeusz Stolarek zostaje zamordowany i to według scenariusza wymyślonego przez Joannę. Na miejsce zbrodni przyjeżdża policja i prokurator, wszyscy mają zakaz opuszczania miejsca. Nie wiadomo kto jest winny, a w sumie wszyscy mogliby to zrobić, bo tak powiem szczerze, to kawał dziada z tego Stolarka było...

To moje drugie podejście do twórczości autorki, a jej samej, to druga powieść była, a ściślej komedia detektywistyczna. Uśmiać się nie uśmiałam, ale znalazłam w niej tyle ironii, co by z trzy powieści obdzielił i każdą nasycił. Biorąc pod uwagę, że książka napisana była dawno, temu, czyli w 1966, można by się pokusić i nazwać ją satyrą ówczesnej biurokracji. A na dokładkę jeszcze fantastyka, bo tu i tam diabeł się panoszył, i główną bohaterkę strofował.

Mi się ta historia trochę dłużyła, gdyby tak przynajmniej o jakąś jedną czwartą skrócić, to i warta akcja była i powieść bez zarzutu, jednak pomysł na fabułę i rozwiązanie akcji godne polecania.