"Portrety na porcelanie" - Zofia Mossakowska

Powiem tak, ciąża może i sprzyja czytaniu, ale pisaniu o tym co się przeczytało, to już nie za bardzo. I pewnie tak się stanie, że o niektórych przeczytanych, czy przesłuchanych pozycjach po prostu nie napiszę, bo będą inne, bo wyleci mi z głowy, ale uwielbiam czytać Wasze wpisy i tym sobie to rekompensuje. A co tam.

Chciałam dzisiaj jednak napisać o książce, do której przeczytania zmobilizowała mnie Jenah, a dokładniej jej wyzwanie 'Z literą w tle', tym sposobem sięgnęłam w końcu po już dawno pożyczoną książkę Zofii Mossakowskiej "Portrety na porcelanie". 

Opowiada ona o strażniku cmentarza, który  opowiada młodej dziewczynie systematycznie odwiedzającej cmentarz ze swoim psem, historie ludzi na nim pochowanych. Są to historie ludzi niebanalnych o ciekawym życiorysie. Każdą opowieść czytałam z zaciekawieniem. Najsłabszym punktem tej książki, oprócz okładki oczywiście, bo seria rządzi się swoimi prawami, jest klamra tej opowieści, a dokładniej jej zakończenie. Odniosłam wrażenie, że autorka nie miała pomysłu na finał i coś tam wymyśliła, co przeszło. Bądź, co bądź nie ujmuje to stworzonym historiom. 

I taka mnie refleksja naszła, jak to my, ludzie, potrafimy ze strzępków słów, z obserwacji innych stworzyć sobie własne wyobrażenie ich życia, tego co robią i na pewno, co myślą też wiemy. Człowiek pod tym względem jest niedościgniony, ech. 

Autorka pisze łatwym językiem, przyjemnie mi się czytało, nie było niepotrzebnych dłużyzn i wymuszonych opisów.  

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Zofii Mossakowskiej, romanistki z wykształcenia i tłumaczki. Z biografii w Wikipedii wyczytałam, że to nie jedyna powieść tej pisarki i jak będę miała okazję, to na pewno sięgnę po inne.

Mimo małych niedociągnięć polecam Wam tę książkę, u mnie akurat zbiegła się w czasie, gdy częściej wspominamy naszych bliskich co odeszli, to ważne.